Το 47ο είναι τελειωμένη υπόθεση, για να μην πω και το 48ο.

Έτη φωτός μπροστά ο Ολυμπιακός από τους εξυγιαντές σε επίπεδο διοίκησης, προπονητή, παικτών. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης επενδύει σε παίκτες αξίας, από το πάνω ράφι και έχει τον Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο για τέταρτη σεζόν, ενώ οι εξυγιαντές ψωνίζουν από το πανέρι και κάνουν αναπαλαίωση.

Το 47ο θα έρθει με ακόμα μεγαλύτερη διαφορά από τους υποτιθέμενους διεκδικητές που ούτε καν τους ονοματίζω γιατί δεν υπάρχουν. Ο Ολυμπιακός είχε ήδη έτοιμη ομάδα από την προηγούμενη σεζόν και έκανε στοχευμένες κινήσεις για την επόμενη.

Πήρε τον καλύτερο τερματοφύλακα του Euro για να καλύψει τη φυγή του Σα, τον Τικίνιο για ακόμα μεγαλύτερη ποιότητα και πληρότητα στη γραμμή κρούσης και τον Κούντε, είτε ως αντικαταστάτη του Καμαρά αν φύγει, είτε ως εξτρά λύση στα χαφ.

Πήρε όμως και τον Αλγκασίμ Μπα και τον Αγκιμπού Καμαρά, επενδύσεις για το μέλλον και παίκτες πολυθεσίτες. Πάνω απ’όλα όμως έχει στον πάγκο τον Μαρτίνς που ξέρει απ’έξω κι ανακατωτά την ομάδα, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της.

Δεν πήγε σε τερματοφύλακα στοίχημα για αντί-Σα, αλλά στον εγνωσμένης αξίας Βατσλίκ. Δεν αρκέστηκε σε Ελ Αραμπί και Χασάν που από μόνοι τους έσκισαν τα δίχτυα και φέτος, αλλά έπιασε λιμάνι ο Τικίνιο με το επίσης εύκολο γκολ.

Δεν περίμενε να δει αν θα πουληθεί ο Καμαρά και να τρέχει να βρει με την ψυχή στο στόμα χαφ, αλλά έκλεισε από τώρα τον Κούντε. Φανταστείτε τι έχει να γίνει αν δεν αποχωρήσει ο Μαντί. Θα έχεις μια πληρέστατη μεσαία γραμμή με Καμαρά, Εμβιλά, Μπουχαλάκη, Κούντε!

Ούτε εδώ όμως σταμάτησε ο μεταγραφικός σχεδιασμός. Με το βλέμμα στο μέλλον έγιναν οι επενδύσεις με Μπα και Καμαρά. Λαβράκια τύπου Σισέ, Ουσεϊνού Μπα και Μαντί Καμαρά που έρχονται με λίγα χρήματα, δουλεύουν, αποκτούν υπεραξία και φέρνουν πολλά εκατομμύρια στα ταμεία του συλλόγου από πώληση. Φυσικά δεν προεξοφλώ ότι θα βγάλουν μάτια, απλώς αναλύω τη συλλογιστική που αποκτήθηκαν.

Και κοιτάς τους απέναντι και λες πάλι μόνος μου θα παίζω φέτος. Πάλι σε δεκάδες θα μετράω τη διαφορά από τον δεύτερο και κάτω. Η ΑΕΚ έφερε τον Μιλόγεβιτς και ξαναζεσταμένα φαγητά τύπου Βράνιες και Αραούχο. Και μην ξεχνάμε ότι θέλει ή έχει παίκτες που δεν έκαναν στον Ολυμπιακό. Τον Λιβάι Γκαρσία που δε διεκδίκησε μέχρι τέλους η ομάδα μας, τον Ανσαριφάρντ και κυνηγάει και τον Χατζησαφί.

Ο ΠΑΟΚ επανέφερε τον Λουτσέσκου που τους παράτησε στα κρύα του λουτρού γιατί δεν είχε μπάτζετ για μεταγραφές μετά το πρωτάθλημα των Πρεσπών και γύρισε γιατί δεν έβρισκε πουθενά δουλειά. Ο Σαββίδης εξαφανισμένος, ο ΠΑΟΚ διαλυμένος οριστικά και αμετάκλητα.

Να πάμε στον Παναθηναϊκό; Πήρε τον Γιοβάνοβιτς, ο οποίος όμως ήθελε να υπογράψει για 1 μόνο χρόνο, έδιωξαν κακήν κακώς τον Ντρεοσί και έδωσαν στον Σέρβο τα κλειδιά της ομάδας. Τι να τα κάνει όμως τα κλειδιά όταν δεν υπάρχει φράγκο τσακιστό για να φύγουν παίκτες που δεν υπολογίζονται ή να έρθουν άλλοι με ποιότητα. Πήρε τον Κώτσιρα και μετά το χάος!

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλούστατα. Το 47ο ουσιαστικά έχει μπει από τώρα στην τροπαιοθήκη μας και η μόνη αγωνία του κόσμου είναι αν θα έρθει φέτος μια καλή πορεία στην Ευρώπη.