Με άπαντες ετοιμοπόλεμους, δε “βλέπει” κανέναν…

Πρέπει να παραδεχτώ ότι πριν αρχίσει η σειρά με τη Ρεάλ είχα μια ανησυχία για το αν θα προκριθούμε. Η “κοιλιά” του τελευταίου περίπου ενός μήνα, σε συνδυασμό με τραυματισμούς και ντεφορμαρίσματα κλόνισαν την πίστη μου. Ξέχασα εύκολα φαίνεται πως όταν ο Θρύλος του Μπαρτζώκα έπαιζε πλήρης διέλυε κάθε αντίπαλο εντός κι εκτός έδρας.

Και ξαφνικά και στα δύο πρώτα ματς, μόνο και μόνο που ο κόουτς είχε στα χέρια του ξανά όλα τα κομμάτια του παζλ, είδαμε τη γνωστή λερναία Ύδρα, την καλοκουρδισμένη μηχανή του Μπαρτζώκα. Τέτοιο βάθος στο ρόστερ δεν έχει καμία άλλη ομάδα στην Ευρωλίγκα και αποδείχθηκε και πάλι.

Πάει να κρίνει τη σειρά ο Μιλουτίνοφ με το επιθετικό του κρεσέντο με το που γύρισε από τραυματισμό και θεωρητικά δεν είναι στο 100% (ο ίδιος Μιλουτίνοφ που οι “ειδικοί” έχουν προεξοφλήσει ότι θα φύγει) και ο Λι με τον Γουόκαπ. Αφήνω έξω από την κουβέντα τον Βεζένκοφ και τον Γκος που περιμέναμε ότι θα τραβήξουν κουπί και βάζω τους άλλους τρεις γιατί είναι έως και αναπάντεχο αυτό που έκαναν.

Για τον Νίκο τα είπαμε, ο δε Λι ήρθε από το βάθος του πάγκου και με συγκλονιστικές άμυνες (αποκορύφωμα η τάπα στον Φέλιζ) για να ανάψει τη σπίθα στην ομάδα και να ανάψει φωτιά στο ΣΕΦ στο Game 2, το ίδιο και ο φανερά ανέτοιμος Θωμάς.

Ο Μπαρτζώκας και όλοι μας τρίβουμε τα χέρια μας εν όψει της τελικής ευθείας με τον Ολυμπιακό πλήρη και τα όνειρά μας θέριεψαν ξανά…

ΥΓ. Άπειρο respect στον κόσμο που έκανε επιτέλους καμίνι το ΣΕΦ και στα δύο παιχνίδια!!!