Η μεγάλη Ολυμπιακή ψυχή Γιώργος Αμανατίδης στο thrilemou.gr, σε μια συνέντευξη που θα συζητηθεί.
-Το ’93 έρχεται η πρόταση από τον Ολυμπιακό. Δε φοβήθηκες για την πρόκληση αυτή, αφού τότε ο Ολυμπιακός ήταν στα πέτρινα χρόνια;
“Με φόβισε η προοπτική της μεταγραφής στον Ολυμπιακό. Ήταν μια περίοδος που οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές το σκέφτονταν. Ήταν τα πέτρινα χρόνια, υπήρχαν λαϊκά δικαστήρια, ο κόσμος ήταν απαιτητικός. Έπρεπε να μπει στο πετσί σου η φιλοσοφία. Με ικανοποιήσε ότι ήρθε μόνος του ο Κόκκαλης και ήταν προπονητής ο Πέτροβιτς. Συμφώνησα σε 5 λεπτά με τον Ολυμπιακό. Υπήρχε άλλη πρόταση από άλλη μεγάλη ομάδα της Ελλάδας, αλλά όλα αυτά πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Δοξάζω τον Θεό που φόρεσα τη φανέλα του Ολυμπιακού που ταίριαζε κιόλας στον τρόπο που παίζω”.
-Ξεκινάς την περίοδο των πέτρινων χρόνων και φτάνεις να μπεις στο κλειστό κλαμπ των παικτών που πανηγύρισαν 7 σερί πρωταθλήματα.
“Το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα τη χρονιά του νταμπλ, που πήγαμε και στους 8 του Champions League ήταν κάτι ασύλληπτο, μαγικό! Στα εκτός έδρας δεν μπορείτε να φανταστείτε τι περνάει ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, από τη στιγμή που θα φτάσει η αποστολή στο γήπεδο μέχρι τη στιγμή της αναχώρησης. Δυο φορές έχουμε φύγει από την Τούμπα μέσα σε κλούβα των ΜΑΤ, η οποία μας πήγε κατευθείαν στη σκάλα του αεροπλάνου. Δεν μπήκαμε καν στο αεροδρόμιο! Παρ’όλα αυτά, αναπολώ τέτοια παιχνίδια, όπως και του Champions League. Είναι κάτι που σου λείπει! Στο Καυταντζόγλειο ο κάθε ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού είδε την κάσα του με το όνομά του. Μας είχαν κηδέψει! Γι’αυτό λέω ότι τα 7 σερί που πήραμε δεν είναι 7, αλλά 14”.
-Ποιες είναι οι διαφορές, κατά τη γνώμη σου, της τότε ομάδας που ήσουν κι εσύ με την τωρινή ομάδα του Ολυμπιακού;
“Έχει αλλάξει πολύ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Πέρσι παίξαμε ωραίο ποδόσφαιρο, αλλά έφυγαν σημαντικοί παίκτες. Ήρθαν όμως αξιόλογοι ποδοσφαιριστές από μεγάλα πρωταθλήματα. Έχουμε μεγάλο προπονητή, όμως η ομάδα θέλει χρόνο. Το φετινό Ολυμπιακό δεν τον φοβάμαι”.
-Το δέσιμο που είχες με τον κόσμο και ο κόσμος μαζί σου είναι σπάνιο. Όλοι θυμόμαστε τον πανηγυρισμό σου με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ που έτρεξες όλο το γήπεδο και πήγες στον κόσμο.
“Το συγκεκριμένο ματς ήταν ιδιαίτερο. Προερχόμασταν από ήττα 3-0 με τη Ρεάλ, που μας αδίκησε ο διαιτητής. Είχε ακουστεί ότι ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού, Ντούσαν Μπάγεβιτς φεύγει και εκείνη την ημέρα παίξαμε για εκείνον”.
-Γιώργο, ποιους παίκτες θα έπαιρνες από την τότε ομάδα του Ολυμπιακού στην τωρινή και ποιους θα έπαιρνες από την τωρινή ομάδα για την τότε ομάδα του Ολυμπιακού;
“Να με συγχωρέσουν τα σημερινά παιδιά, αλλά την τότε ομάδα δεν την αλλάζω. Δε θα άφηνα κανέναν έξω. Ήμασταν μια οικογένεια! Όπως και τα σημερινά παιδιά θα πούνε ότι δεν αλλάζουν την ομάδα τους και είναι λογικό γιατί κι εκεί υπάρχει δέσιμο. Δοξάζω καθημερινά τον Θεό, έζησα απίστευτα πράγματα, δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο!”
-Φτάσατε μια ανάσα από τους 4 του Champions League. Τι πρέπει να γίνει για να έχουμε ανάλογη ή και καλύτερη πορεία σε ευρωπαϊκή διοργάνωση;
“Έίναι θέμα χρόνου. Η ομάδα μας είναι κοντά στην υπέρβαση, για μεγάλα πράγματα στην Ευρώπη. Ο πρόεδρός μας, Βαγγέλης Μαρινάκης μας έχει βάλει στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ”.
-Από τότε που έπαιξες ποδόσφαιρο μέχρι τώρα που έχεις σταματήσει, ποιο είναι το καλύτερο δεκάρι που έχεις δει στον Ολυμπιακό;
“Το καλύτερο δεκάρι για μένα είναι ο Βασίλης Καραπιάλης. Στα δύσκολα, πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, έλεγε “Γιώργο, δώσε μου την μπάλα κι εγώ ξέρω τι θα κάνω. Ηγετική φυσιογνωμία! Έχω δει να κάνει ο Βασίλης ανεπανάληπτα πράγματα!”
-Πόσο σου έχει λείψει το χειροκρότημα του κόσμου όταν πάταγες στον αγωνιστικό χώρο;
“Πολύ, πάρα πολύ! Η αλήθεια είναι όμως ότι εισπράττω καθημερινά την αγάπη του κόσμου ακόμα και σήμερα”.
-Ασχολείσαι με τα μικρά παιδιά και συγκεκριμένα με τις σχολές του Ολυμπιακού σε Άλιμο και Ηλιούπολη. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το κομμάτι και τι θες να μεταδώσεις στα παιδιά;
“Από τότε που έπαιζα ποδόσφαιρο ήθελα να ασχοληθώ με τα παιδιά όταν σταματήσω. Θέλω να βοηθήσω να γίνουν δυνατές προσωπικότητες, να έχουν αρχές, σεβασμό, αυτοπεποίθηση, να διεκδικούν πράγματα και να τα κερδίζουν μέσα από καθημερινό αγώνα. Να γίνουν σωστοί άνθρωποι. Είμαι δίπλα στους μικρούς μου φίλους μαζί με όλο το υπόλοιπο τιμ. Δεν αδικούμε κανένα παιδί και το καθένα παίρνει αυτό που του αξίζει και όσο προσπαθεί θα δικαιώνεται”.
-Σε ποιο ματς που δεν έπαιξες το σκέφτεσαι μέχρι και σήμερα που το έχασες;
“Υπάρχει αυτό το ματς και στεναχωρήθηκα που το έχασα. Είναι στη Λεωφόρο (1-4) απέναντι σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός αλλά και τρομερά χαρούμενος που ήμουν στη ζωή γιατί είχα ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Δόξα το Θεό τουλάχιστον το έβλεπα”
