Ο Re(d)porter γράφει για τον υποτιμημένο από κάποιους Γιώργο Μασούρα.

Ο Γιώργος Μασούρας γεννήθηκε στην Αμφιλοχία. Εάν το διαβατήριό του έγραφε Λα Πλάτα ή Πόρτο Αλέγκρε, η κουβέντα θα ήταν διαφορετική.

Ανάμεσα στα πολλά που έχει προσφέρει ο Μαρτίνς στοn (δικό του) Ολυμπιακό είναι και η ανάδειξη παικτών, για τους οποίους η μέση άποψη που κυκλοφορούσε, συνοψιζόταν στο κλασικό: «Δεν κάνει για την ομάδα».

Όπως δεν έκαναν οι Τσιμίκας και Μπουχαλάκης, όταν το καλοκαίρι του 2018 επέστρεφαν στον Πειραιά, έτσι δεν έκανε και ο Μασούρας έξι μήνες αργότερα, προερχόμενος από τον Πανιώνιο.

Δυόμιση χρόνια αργότερα, ο Γιώργος έχει εξελιχθεί στον πιο σταθερό και αποτελεσματικό εξτρέμ του Ολυμπιακού. Με 30 γκολ και 13 ασίστ σε 117 συμμετοχές. Η εφετινή, όμως, είναι η χρονιά του. Εκείνος είναι που σμπαράλιασε την άμυνα του ΠΑΟ. Και με δυο γκολ και μια ασίστ έθεσε τις βάσεις για το 1-4.

Θα πρέπει κανείς να ψάξει πολύ για να βρει άλλους εξτρέμ με την παραγωγικότητα, τη συνεισφορά και την επίδραση του Μασούρα στο παιχνίδι της ομάδας. Όταν, μάλιστα, σε όλα αυτά προστεθούν και τα αδιαμφισβήτητα ερυθρόλευκα αισθήματα, τότε το πακέτο γίνεται μοναδικό.

Η μόνη…ατυχία του Γιώργου είναι ότι τον λένε Μασούρα. Δεν κουβαλάει καταγωγή από παραδοσιακό ποδοσφαιρικό τόπο. Για αυτό και γίνεται πάντα ο πιο εύκολος στόχος. Εκεί, όμως, εντοπίζεται και μια πτυχή από την επιτυχία του Μαρτίνς. Το ότι δεν έδωσε σημασία στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, εμπιστεύτηκε την εικόνα στο γήπεδο, αντί για το βιογραφικό, και δικαιώνεται.

Για να επιστρέψω στο παιχνίδι, δεν έγινε κανένα ντέρμπι. Δε θα μπορούσε υπό αυτές τις συνθήκες να χαρακτηριστεί ντέρμπι το ματς στην Λεωφόρο. Και το γεγονός ότι, παρ’ότι πρόκειται για την πιο ευρεία εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟ στο πρωτάθλημα, δε λογίζεται σαν κάτι το ιδιαίτερο, επιβεβαιώνει τον κατήφορο των «πράσινων».