Πάντα ο ελληνικός κορμός ήταν συνταγή επιτυχίας στον μπασκετικό Θρύλο.

Η ΑΡΧΗ…

Πέρασαν 13-και κάτι παραπάνω-χρόνια από την ήμερα που ο Βασίλης Σπανούλης κατηφόρισε στον Ολυμπιακό, κάτι που έμελλε να αλλάξει για πάντα το ρου της ιστορίας της ομάδας μπάσκετ του Πειραιά.

Στις 11 Ιουλίου του 2010 λοιπόν, ένας από τους κορυφαίους-αν όχι ο κορυφαίος πίσω από τον “γκάνγκστερ” Νίκο Γκάλη-Έλληνες μπασκετμπολίστες όλων των εποχών, υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό. Η μεταγραφή αυτή προκάλεσε αίσθηση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Σηματοδότησε την αρχή μίας νέας εποχής, καθώς επίσης και μίας νέας φιλοσοφίας.

Με την ομάδα του Πειραιά λοιπόν ο Κill Βill κατέκτησε δυο Eυρωλίγκες (2012, 2013), τρία πρωταθλήματα Ελλάδας (2012, 2013, 2015) και δυο κύπελλα Ελλάδας (2012, 2015).

ΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ…

Τα προηγούμενα χρονιά οι Γιώργος και Παναγιώτης Αγγελόπουλος ρίχνοντας στην αγορά απίθανα ποσά για την εποχή και φέρνοντας στον Πειραιά μεγάλους παίκτες άξιας δοκίμασαν να κάνουν το μπαμ κάνοντας τον Ολυμπιακό να ακουστεί ξανά στην Ευρώπη, σβήνοντας έτσι τα άσχημα χρονιά του Κορυδαλλού και της απαξίωσης που προηγήθηκαν.

Εν μέρει τα κατάφεραν όχι όμως στον απολυτό βαθμό ή για να το πούμε αλλιώς, όχι στο βαθμό που θα ήθελαν οι ίδιοι και ο κόσμος της ομάδας.

Οι λόγοι πολλοί, γνωστοί και λιγότερο αγωνιστικοί…

Ντούντα Ίβκοβιτς λοιπόν. Ένας προπονητής με τη φιλοσοφία του χτίζω από την αρχή, της πειθαρχίας, της δουλειάς και της προσήλωσης στο στόχο.

Βασίλης Σπανούλης, ένας αρχηγός, ένας πραγματικός ηγέτης -όχι στα λόγια άλλα στις πράξεις- πιστός στον προπονητή και σε αυτά που πρεσβεύει, μα πάνω απ’όλα ο κατάλληλος άνθρωπος για να χτιστούν όλα γύρω του.

Τι απέμενε; Τα υπόλοιπα υλικά.

ΤΟ ΜΠΑΜ…

Η πρώτη χρονιά κάπως μία από τα ίδια, η απογοήτευση μεγάλη, άλλα το πρότζεκτ είχε αρχίσει ήδη να παίρνει σάρκα και οστά. Ένας ελληνικός κορμός πλαισιωμένους από 2-3 ξένους παίκτες που ήταν τα γρανάζια που έλειπαν για να εκτοξευθεί, ένας ελληνικός κορμός που άλλως όμοιος του δεν είχε εμφανιστεί ξανά για δεκαετίες.

Απέμεναν οι τελευταίες πινελιές, οι τελευταίες παρεμβάσεις και έτσι το καλοκαίρι του 2011 όταν ο Βασίλης Σπανούλης στο κατάστρωμα ενός πλοίου πηγαίνοντας διακοπές είπε στον Γιώργο Πρίντεζη ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει την Ευρωλίγκα και όλοι γέλασαν ακόμα και ο Γιώργος. Όλοι… έκτος από τον Bill.

Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης, Πρίντεζης. Κάποιοι από αυτούς τα προηγούμενα χρονιά άφαντοι, σε άλλες ομάδες δανεικοί, ίσως και ξεχασμένοι, πλαισίωσαν τον μεγάλο αρχηγό, έδωσαν σάρκα και οστά στο όραμα όλων και το μπαμ ήταν εκκωφαντικό.

Κωνσταντινούπολη, 2012… “η ώρα του Σπανούλη, έλα Βασίλη, Πριντεζης ναιιιιι” και τα πιτσιρίκια του Ίβκοβιτς μεγάλωσαν μέσα σε μία νύχτα.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

2013, Λονδίνο, ένα μπαμ ακόμα πιο εκκωφαντικό, ένα μπαμ που ήρθε να δείξει σε όλους ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Τα πιτσιρίκια του Ίβκοβιτς αλλά χωρίς τον Ντούντα πλέον στο τιμόνι. Αυτή τη φορά στον πάγκο βρίσκεται ο σκακιστής, ο Γιώργος ο Μπαρτζώκας. Ο άνθρωπος που έμελε να είναι ο πρώτος Έλληνας προπονητής που θα σήκωνε την ιερή κούπα της Ευρωλίγκας.

Τα Ελληνοπούλα εκεί, τα πιτσιρίκια δάγκωναν και πάλι, με μπροστάρη τον άνθρωπο που γύρω του χτίστηκαν τα πάντα. Φρενίτιδα σε ολόκληρη την Ευρώπη!

Όλοι θέλουν να χτίσουν όπως έχτισε ο Θρύλος, να φτιάξουν αυτό που έφτιαξε, με λίγα λεφτά πολλές επιτυχίες. Μα το μυστικό είναι ένα: παίκτες που να γνωρίζουν που βρίσκονται, με όρεξη και θέληση, με πείσμα με προσήλωση στο στόχο.

Πράγματα που μονό ένας κορμός από γηγενείς παίκτες μπορεί να το πετύχει. Ένας κορμός παικτών πλαισιωμένος με τους καλύτερους ξένους ρολίστες. Γιατί αυτό ήταν οι ξένοι της τότε εποχής.

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Στο τιμόνι της ομάδας ο ίδιος άνθρωπος που σήκωσε την κούπα και έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που το κατάφερε. Ένας άνθρωπος με τη φιλοσοφία του χτίζω με υπομονή, στηρίζω τους παίκτες μου και πάνω απ’όλα τους Έλληνες.

Αυτά λοιπόν κατάφεραν τα πιτσιρίκια που στηρίχτηκαν απ’όλους μας. Τα χρονιά πέρασαν, η εποχή του Βασίλη, του Γιώργου και των άλλων παιδιών έχει περάσει, η ομάδα όμως είναι εδώ και η αλυσίδα των επιτυχιών διαθέτει κι αλλα Ελληνοπούλα.

Τον τελευταίο των Μοϊκανών Κώστα Παπανικολάου , τον εργάτη μέσα στο παρκέ Μιχάλη Λούντζη, τον αγαπημένο της εξέδρας Τζορτζ Πάππας, ο Γιώργος Τανούλης.

Η αλυσίδα της επιτυχίας

Όταν ο Ολυμπιακός δεν είχε στηρίγματα τέτοιου είδους έπρεπε να τα βρει, να τα παράξει και να τα στηρίξει. Όταν το έκανε οι επιτυχίες ήταν τεράστιες.

Η αλυσίδα αυτή δεν πρέπει να σπάσει ποτέ. Χωρίς την εγχώρια παράγωγη δεν πας πουθενά…