Δίπλα στον Μπα, στον Σισέ και στον Μεριά, ο Σεμέδο φαινόταν… Μαλντίνι. Κοντά στον Σωκράτη, όμως, ο Πορτογάλος απομυθοποιήθηκε.
Καλώς ή κακώς, τους τελευταίους τέσσερις μήνες, η άμυνα του Ολυμπιακού έμαθε να… ζει με τον Παπασταθόπουλο. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο Σωκράτης έπαιξε σε 21 διαδοχικά ματς–κάτι που δεν έχει συμβεί με κανέναν άλλον παίκτη στην τριετία του Μαρτίνς.
Με την ασφάλεια που προσφέρει ο Σωκράτης, προχώρησε ο Πέδρο στο σχηματισμό με τους τρεις στόπερ. Με κεντρικό, πάντα, τον «Πάπα». Κάπως έτσι εξηγείται και η…τρέλα του Πορτογάλου προπονητή να τον περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή για τη μάχη με τον ΠΑΟΚ. Έτσι ερμηνεύεται και η κατάρρευση της άμυνας στον τελικό του Κυπέλλου.
Μέχρι το 25’, ο Ζοσέ Σα ήταν ο πιο προνομιούχος θεατής του αγώνα. Από τη στιγμή που αντικαταστάθηκε ο Σωκράτης, όμως, η κατάσταση περιπλέχθηκε. Ο Σεμέδο δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στο ρόλο του κεντρικού της τριάδας, ο Εμβιλά και ο Χολέμπας δεν ένιωθαν ασφάλεια δίπλα του και ο Κρμέντσικ είχε μέσα σε πέντε λεπτά την ευκαιρία για τρία τετ α τετ, όσα δεν είχε συνολικά σε όλη τη σεζόν.
Είναι ξεκάθαρο, πια, ότι ο Σωκράτης βρίσκεται τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω από τους Σεμέδο και Μπα. Ο Πορτογάλος έκανε τη διαφορά δίπλα στους Σενεγαλέζους, αλλά θα ήταν τεράστια επιτυχία για εκείνον εάν κατάφερνε στην υπόλοιπη καριέρα του να πετύχει να μισά από όσα έχει κατορθώσει ο «Πάπα».
Δεν το συζητάμε, ότι Σεμέδο δεν έχουν οι άλλες ελληνικές ομάδες. Μόνο που ο Σωκράτης είναι μια άλλη ιστορία. Και η ευεργετική επίδραση της μεταγραφής του, είναι βέβαιο ότι θα αποτυπωθεί πιο ξεκάθαρα στον Ολυμπιακό της νέας σεζόν.