Οι παιχταράδες που έζησα και άγνωστες ιστορίες από τη δεκαετία ’50-’60.

Η ομάδα του Γουλανδρή ήταν για μένα η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, μετά την αντίστοιχη του ’50. Είχε μέσα τον καλύτερο παίκτη που έχει εμφανιστεί ποτέ στην Ελλάδα, τον Θανάση Μπέμπη και τη μεγαλύτερη ψυχή που έχει εμφανιστεί στην Ελλάδα, τον Ανδρέα Μουράτη. Ο Μουράτης είναι ο Ολυμπιακός ο ίδιος! Δεν είχε να φάει, αλλά θυμάμαι ότι ο Σάββας Θεοδωρίδης τον βοήθαγε οικονομικά. Ο πατέρας του Σάββα ήταν φαρμακοβιομήχανος, οπότε ήταν από πλούσια οικογένεια.

Με μια δόση υπερβολής θα μπορούσαμε να πούμε ότι έπαιζε για…πλάκα. Γι’αυτό κιόλας σταμάτησε το ποδόσφαιρο μόλις 28 χρονών. Στήριξε λοιπόν πολύ τον Μουράτη ο Σάββας για να επιβιώσει, ο οποίος Μουράτης είχε παθολογική αγάπη για τον Σάββα. Να πούμε όμως και δυο κουβέντες και για τον Σάββα, καθώς παρεξηγήθηκε από πολλούς ανθρώπους τότε έξω από τον Ολυμπιακό. Η καρδιά του ήταν στον Ολυμπιακό και χτυπούσε μόνο γι’αυτόν. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα “πουλούσε” ποτέ τον Ολυμπιακό. Το ίδιο βέβαια ίσχυε και για τον Μουράτη. Θεωρώ ότι η ψυχή και η δύναμη του Μουράτη, αλλά και η προδοσία που υπέστη κάποια στιγμή, όχι από τον Ολυμπιακό, στην Εθνική κυρίως μετά το ματς με το Ισραήλ τον έκαναν σχεδόν λαϊκό ήρωα.

Μετά τον Μπέμπη, βάζω τους Πολυχρονίου και Σιδέρη. Τι να πει κανείς γι’αυτούς! Ο Σιδέρης άφησε εποχή, δυστυχώς όμως έφυγε πικραμένος από τον Ολυμπιακό. Εννοείται όμως ότι παρέμεινε Ολυμπιακός. Τότε ήταν άλλη εποχή, μια εποχή δύσκολη λόγω χούντας. Στα αποδυτήρια υπήρχαν ταγματάρχες, όχι παράγοντες. Κάποιοι “έφαγαν” τον Μπούκοβι, που αν έμενε στον Ολυμπιακό, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα μέχρι το ’70 όχι απλά να παίρνει πρωταθλήματα αλλά να έχει κάνει μια υπέρ-ομάδα. Γιατί ο Μπούκοβι δεν αγόραζε εύκολα παίκτες. Συνήθιζε να πηγαίνει μαζί με το βοηθό του σε διάφορα γήπεδα του Πειραιά για να παρακολουθεί αγώνες και να βρει ενδιαφέροντες παίκτες.

ΥΓ. Στο μέλλον θα επανέλθουμε με πιο σύγχρονους ποδοσφαιριστές κι άλλες ρετρό ιστορίες του Ολυμπιακού μας.