Πολλοί παίκτες θέλουν χρόνο, πάνω από όλα όμως τον χρειάζεται ο προπονητής.
Η δουλειά για τον Ολυμπιακό έχει γίνει από το πρώτο παιχνίδι με τη Σλόβαν. Η ρεβάνς είχε μετατραπεί σε τυπική διαδικασία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί κανείς να είναι ευχαριστημένος από πολλά από όσα είδε στην Μπρατισλάβα. Ειδικά, μάλιστα, όταν οι αντίπαλοι αγωνίζονταν με πάρα πολλές ελλείψεις, ενώ έμειναν και με δέκα παίκτες από το 26′.
Η μία όψη του νομίσματος δείχνει ότι οι πρωταθλητές Ελλάδας μπήκαν με ευκολία στους ομίλους του Europa League, αλλά πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει και η άλλη όψη. Τα παιδικά λάθη έδωσαν στους Σλοβάκους το δικαίωμα να ισοφαρίσουν δύο φορές απέναντι στην ίδια άμυνα και σχεδόν στην ίδια ενδεκάδα που δεν τους είχε επιτρέψει να κάνουν στο «Καραϊσκάκη» κάτι περισσότερο από μία… σκοτωμένη τελική στο 85′.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Δε δικαιούμαι να έχω την απαίτηση ο αντίπαλος να κάνει πάντα μία τελική. Ούτε, όμως, μπορώ να δεχθώ ότι άμυνα με αυτή την εμπειρία δέχεται τέτοιο συνδυασμό στη φάση του πρώτου γκολ, καθώς και δύο κεφαλιές μέσα στην περιοχή της στο δεύτερο.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο Ολυμπιακός ψάχνεται. Και ότι πάνω από όλα ψάχνεται ο ίδιος ο Μαρτίνς. Αυτό συμβαίνει από την πρώτη μέρα της καλοκαιρινής προετοιμασίας. Από τα φιλικά στην Αυστρία. Εκεί όπου η θεωρητικά βασική ενδεκάδα δεν εμφανίστηκε ποτέ. Από δοκιμή σε δοκιμή πήγε ο Πορτογάλος και αυτό βέβαια έχει την εξήγησή του. Η καταπόνηση που κουβαλούσαν τα περισσότερα από τα βασικά στελέχη της τελευταίας διετίας, σε συνάρτηση με την απουσία καλοκαιρινής προετοιμασίας πέρυσι επέβαλε για κάποιους να πέσουν οι ρυθμοί.
Ορισμένοι βρίσκονται ακόμη μακριά από τις πραγματικές δυνατότητές τους. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Εμβιλά, ο Μπουχαλάκης, ακόμα και ο Μαντί Καμαρά απέχουν από τα στάνταρ τους. Δεν αναφέρομαι σε αυτό που κοινώς λέμε απόδοση, διότι σε μεγάλο βαθμό είναι κάτι υποκειμενικό. Στις δυνάμεις και στο ρυθμό που δεν έχουν αναφέρομαι και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Όποιος βλέπει, κρίνει.
Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω αυτή την πρεμούρα με τον Αγκιμπού. Σπουδαίο ταλέντο ο πιτσιρικάς, αλλά με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους ακόμη δεν έχει ξεκάθαρο ρόλο στο παιχνίδι. Και κυρίως, απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί δημιουργικός χαφ. Η μόνη σοβαρή εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι ο Μαρτίνς επιχειρεί να καλύψει με τα ατελείωτα τρεξίματα του Αγκιμπού, τα κενά που αφήνουν οι άλλοι χαφ.
Αδυνατώ να πιστέψω, δηλαδή, ότι ξαφνικά ο Πέδρο αποφάσισε να βασιστεί σε ένα παιδάκι που μέχρι να φορέσει τα ερυθρόλευκα είχε παίξει σε 2-3 ματς επίπεδο ανδρών στην καριέρα του. Εκτός κι αν δεν το αποφάσισε εκείνος, οπότε η κουβέντα πηγαίνει αλλού…
Για τον Ονιεκούρου και τον Λόπες είναι πάρα πολύ νωρίς να πούμε το παραμικρό. Το τελείωμα του Νιγηριανού στη φάση του γκολ είναι απόδειξη σπουδαίας ποιότητας, αλλά είναι γεγονός ότι ο ίδιος σπατάλησε άλλες τρεις εξαιρετικές ευκαιρίες, που του δημιούργησαν οι συμπαίκτες του. Κάτι ανάλογο συνέβη και σε μία περίπτωση με τον Πορτογάλο. Θα τους δούμε και θα τους κρίνουμε σε βάθος χρόνου. Σε αυτό το χωράφι, άλλωστε, ειδικά στο τελευταίο ημίωρο ελάχιστα πράγματα μπορούσαν να γίνουν. Οι περισσότεροι παίκτες μάλιστα έδειχναν σα να προσπαθούν να επιλέξουν πού θα πατήσουν.
Το σημαντικότερο στην παρούσα φάση για τον Ολυμπιακό ενόψει της διακοπής και της… κανονικής έναρξης της σεζόν σε 16-17 μέρες είναι να το βρει ο Μαρτίνς. Και για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να καθαρίσει το μυαλό του. Να τελειώσει όλο αυτό το πήγαινε-έλα, να οριστικοποιηθεί το ρόστερ και να κατασταλάξει ο Πορτογάλος στις βασικές επιλογές του, κυρίως σε επίπεδο σχηματισμού. Το σίγουρο είναι ότι θα έχει τις περισσότερες και καλύτερες επιλογές από ποτέ άλλοτε στην καριέρα του.
Για αυτό θεωρώ ότι σε αυτές τις συνθήκες για τον Ολυμπιακό δεν αποτελεί καταστροφή η αναβολή της έναρξης του πρωταθλήματος. Πολλοί παίκτες χρειάζονται χρόνο, πάνω από όλα όμως τον θέλει ο Μαρτίνς. Για αυτό εκτιμώ ότι το προσεχές διάστημα των δύο εβδομάδων θα τον βοηθήσει, έχοντας πλέον όλα τα κομμάτια στη διάθεσή του, να συμπληρώσει το παζλ του νέου Ολυμπιακού.
