Αποδεικνύεται από τα γεγονότα ότι ο Ολυμπιακός όποτε θέλει νικάει τον Παναθηναϊκό.

Η ψαλίδα μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού έχει ανοίξει απίστευτα την τελευταία δεκαετία. Πολλοί μάλιστα αρνούνται να χαρακτηρίσουν ντέρμπι τις μεταξύ μας αναμετρήσεις λόγω της τεράστιας αγωνιστικής διαφοράς. Ο Παναθηναϊκός, σε όποια κατάσταση και να είναι, είναι ο αιώνιος αντίπαλος και οι νίκες σε βάρος του έχουν ξεχωριστή αίγλη στη συνείδηση του οπαδού.

Και φέτος η βαθμολογική μας διαφορά ήταν χαώδης. Ούτε με τα κυάλια δε μας έβλεπαν οι πράσινοι. Αποτέλεσμα αυτού ότι η αρμάδα του Πέδρο Μαρτίνς όποτε ήθελε τους νίκαγε. Δεν κυριολεκτούμε, καθώς πάντα μπαίνουμε για τη νίκη. Απλώς θέλουμε να καταδείξουμε πως όταν υπήρχε πραγματικό κίνητρο, η νίκη ήρθε και συνήθως άνετα.

Στη φετινή Super League αναμετρηθήκαμε 4 φορές: 2 στην κανονική περίοδο και ισάριθμες στα play off. Στον πρώτο γύρο στο Καραϊσκάκη, με τον Θρύλο να έχει βαθμολογικό κίνητρο και να έχει χτυπηθεί από τον covid-19, πήρε το τρίποντο (1-0) με τον Φορτούνη να παίζει σέντερ φορ και να εκτελεί τον Παναθηναϊκό με ασύλληπτη γκολάρα. Στο ματς του δευτέρου γύρου βαθμολογικό κίνητρο είχε μόνο ο Παναθηναϊκός που έπαιζε τα ρέστα του για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο και πήρε οριακή νίκη (2-1). Ο Θρύλος είχε σχεδόν καθαρίσει την υπόθεση τίτλος και ο Μαρτίνς έκανε rotation.

Στο πρώτο ματς των play off στο ναό η ομάδα μας ήθελε να τελειώσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα και το έκανε μετά το εύκολο 3-1 επί του Παναθηναϊκού. Και ερχόμαστε στο χθεσινό θρίαμβο, στην πρόβα τζενεράλε για τον τελικό κυπέλλου, όπου ο Μαρτίνς έριξε όλα τα βαριά χαρτιά στον αγωνιστικό χώρο. Αποτέλεσμα; Θυμηθήκαμε τα παλιά στη Λεωφόρο, με το 1-4 να καταγράφεται στα πρακτικά μετά από 20 χρόνια.

Γιατί είπαμε: Ο Θρύλος όποτε θέλει νικάει τον Παναθηναϊκό!